Onze vervallen boerderij in Groningen – 1 jaar later

Begin oktober 2020 regende het dagenlang non stop. Alles was nat en grijs. De bomen, de lucht, de stenen. We stonden tot onze enkels in de Groningse modder en staarden omhoog naar het enorme huis. Niks meer aan te doen, geen weg meer terug! Vandaag was de dag.

De makelaar glibberde langs ons heen door de modder de trap op. Verplichte inspectie: alles was er nog. Het gat in het plafond, waar ooit duizenden liters regenwater doorheen stroomden toen het dak lek was. Het gat in de vloer, waar je doorheen kon kijken en de kruipruimte kon zien.

Geen stroom, geen water.

In de kelder de weckpotten met ondefinieerbare groenten. Het prachtige oude 3,5 meter hoge plafond, de eindeloze hal, de lijsten om de ramen heen. De fruitbomen, de vijver waar een potvis in zou passen, de oude stalletjes en het uitzicht. Alles present.

Het officiële gedeelte zat er snel op, een sleutel om te overhandigen was er niet. Er was wel een cijferslot code. En dat was dat.

Vanaf dat moment, nu één jaar geleden, waren wij de eigenaren van een enorme lap grond en een verwaarloosde 95 jaar oude herenboerderij waarvan niemand begreep dat we die niet meteen platgooiden.

Hele andere plannen hadden we met het huis.

1 jaar later

Hoewel bijna iedereen z’n bedenkingen had bij dit (ik zeg het maar gewoon) redelijk gestoorde project, zijn wij er met alles wat we in ons hadden voor gegaan. En we houden het nu dus al één jaar vol hier met elkaar!

Heel trots ben ik op ons. Mijn grote liefde, onze kleine kabouter en ik.

Er waren zeker de nodige dieptepunten

We hadden honderd keer af kunnen haken, maar deden het nooit.

Niet toen bleek dat alle waterleidingen in het huis vernield waren door koperdieven en we wekenlang geen stromend water hadden. Toen bleek dat het orgel, het enige dat voor ons was blijven staan, leeggeroofd was door diezelfde dieven.

Niet toen het min 15 graden was en we maar één verwarmde ruimte hadden, en onze billen bevroren bij het plassen. Toen we twee keer per week 202 kilometer moesten rijden om te kunnen wassen, douchen en opwarmen.

Niet toen we een half jaar vertraging opliepen bij de verbouwing. En toen de bouwmarkten leeg waren, en de houtprijzen 4 keer over de kop gingen.

We zetten door, en we blijven doorzetten.

Met dit in gedachten is het het waard

Hoewel dit leven echt niet altijd makkelijk is, is dit wat ons gelukkig maakt. Het toekomstbeeld houdt ons gemotiveerd. Straks zitten we hier, in dit prachtige oude huis dat we zelf vanaf minus 100 her opgebouwd hebben. Waar we onze hele ziel en zaligheid instaken. Waar we later oud worden en waar Mickey op zal groeien.

Niets minder dan ons paradijs.

Afgelegen, maar niet alleen

Het spreekt voor zich dat we dit nooit alleen hadden kunnen doen. Allereerst niet zonder onze geweldige ouders, die ons financieel, mentaal en praktisch oneindig hebben bijgestaan. We konden geld lenen, er werd opgepast, we mochten logeren zonder einddatum, er werd meegeklust, in de tuin gewerkt, het kon niet gek genoeg. Dank jullie wel.

De rest van de familie heeft ook eindeloos de handen uit de mouwen gestoken. Broers en zussen, zwagers en schoonzussen, tantes, ooms, we hebben zoveel hulp mogen ontvangen.

Om van vrienden en vriendinnen nog maar niet te spreken. Ons geluk stroomde over toen hier afgelopen zomer bijna elk weekend wel een caravan, camper of tentje stond. Samen ploeteren in de tuin, klussen in het huis, buiten koken op vuur en een biertje drinken na gedane arbeid. Herinneringen voor altijd hoor.

En onze vrijwilligers die – ondanks dat we ze zeer weinig luxe (kan luxe ook negatief op de schaal uitslaan?) konden bieden – hier dag in dag uit aan de bak gingen. Die boekjes voorlazen aan Mick, die kookten op de twee langzame kookplaatjes en die hun weg vonden op een rommelig erf zomaar ergens in het noordoosten van Groningen.

Lief dagboek

En dit alles wordt op de voet gevolgd door een hoop Instagrammers. Sommige van hen zijn er al sinds die dag in oktober vorig jaar, of misschien zelfs al wel langer. Ze hebben meegeleefd, meegelachen, meegeduimd, gingen mee op ontdekking door deze bizarre tuin en zagen ons leven hier een vorm krijgen.

Ik heb er oprecht van genoten om dit alles hier en op Instagram te delen. Mijn online dagboek. En kan niet wachten om alles wat er nog komen gaat te delen. Blijf dus vooral nog even hangen zou ik zeggen, want we hebben nog heel veel toffe en interessante plannen voor de aankomende jaren!

Maar wel even geduld

Want echt snel gaat ‘t niet 😉